Eklem Romatizması, tıbbi ismiyle Romatoid Artrit, eklem ve diğer vücut bölgelerine zarar veren ciddi bir otoimmün hastalıktır. Otoimmün terimi, bağışıklık sisteminin hastalıklarla savaşmak yerine, kendi vücut hücrelerine saldırması olarak tanımlanabilir. Yani, bağışıklık sistemi bakteriler ve virüsler gibi yabancı hücreler yerine, normal vücut hücrelerini hedef alır. Eklem romatizmasında enflamasyon beyaz kan hücrelerinden başlayarak eklem dokularına kadar ilerler. Eklem sıvısında artış gözlenir ve bu, eklemde şişlik oluşmasına neden olur. Enflamasyonlu hücreler, eklemde hasar meydana getirir ve eklem içindeki kıkırdak ve kemik dokularına zarar verir. Kronik bir hastalık olup, uzun yıllar devam edebilir.

Eklem romatizmasının sıkça görülen belirtileri şunlardır:

Hastalığın başlangıç döneminde güçsüzlük, çabuk yorulma, bilek ve ellerde uyuşma veya karıncalanma hissi gibi belirtiler de görülebilir. Bu belirtiler bazen "karpal tünel sendromu" adı verilen hastalığın belirtileri ile karıştırılabilir. Karpal tünel sendromu, el bileğindeki median sinirin uzun süreli basınca maruz kalması ile oluşur ve bu hastalığın belirtileri sıklıkla romatoid artrit belirtileri ile karıştırılabilir, bu da tanı koymada zorluk yaratır.

Eklem romatizması, genellikle 40 yaş üzerinde ortaya çıkan ancak çocuk ve yaşlıları da etkileyebilen geniş bir yaş yelpazesinde görülen bir hastalıktır. Bu rahatsızlığa sahip kişilerin yaklaşık üçte biri erkek, üçte ikisi ise kadındır. Tanı koymak için öncelikle hastanın şikayetleri dinlenir ve genel muayene yapılır. Eklem romatizmasının tanısı zor olabilir çünkü semptomlar diğer bazı hastalıkları taklit edebilir. Laboratuvar testleri ile romatoid artrit faktörlerinin negatif çıkması yanıltıcı olabilir. Çünkü kan testlerinde romatoid faktörün pozitif çıkması hastalığın varlığını destekler ancak tek başına yeterli değildir. Teşhis için sıkça yapılan testler arasında ASO (Antistreptolizin-O) testi bulunur. Ancak bu test, akut eklem romatizması teşhisinde kullanılır ve romatoid artrit tanısında tek başına yeterli değildir.

Hastalığın seyri ve şiddeti gözlemlenerek doğru sonuca ulaşmak için sedimantasyon (alyuvar çökme hızının ölçümü), ESR (eritrosit sedimantasyon hızı) ve CRP (C-reaktif protein) testleri de yapılır. Bu testler, iltihabın varlığı durumunda yükselme gösterir ve hastalığın takibinde ve tedavi planlamasında yararlıdır. Ayrıca röntgen filmi çekilmesi de esastır. Hastalığın erken dönemlerinde röntgen filmlerinde herhangi bir bulguya rastlanmayabilirken, daha ileri vakalarda oluşan eklem hasarı röntgen filmlerinde izlenebilir. Bu tür görüntüler, kesin teşhis konulmasında ve teşhisin doğrulanmasında oldukça yardımcıdır.